niedziela, 14 lutego 2010

Blog w budowie



Już za jakis czas zapraszam, do lektury nowego bloga na którym znajdziecie biografie artystów czeskiej estrady lat minionych.

Poniższe posty pochodzą z mojego bloga "Impresje muzyczne"

Tymczasem zapraszam do posluchania muzycznego playrea.



1. Hej Pane diskdzokej - Iveta Bartosova, Jindrich Malik, Petr Hejduk - zespol Balet
2. Kdo nezpívá nemá hit - Linda Finková i Pavel Noha
3. Vzhůru k výškám - Helena Vondráčková LIVE
4. Favorit – Lenka Filipova
5. Prstem po mapě – Lenka Filipova
6. Tu, Tu – Hana Zagorova
7. To nic – Marie Rottrova
8. To mám špatný román – Eva Hurychova
9. Za mléčnou dráhou – Eva Hurychova
10. Pulnoc V Motelu Stop – Karel Gott
11. Nesedej na lep snům – Stanislav Hlozek, Petr Kotvald
12. Nenapadna – Marika Gombitova
13. Kdo vi – Pavel Hornak
14. Je v tahu – Petr Kotvald
15. Láska modré oči má – Marketa Muchova
16. Dobrý den – Marketa Muchova

sobota, 13 lutego 2010

Hana Zagorová "w polskiej prasie”

Dziś, po raz kolejny Hana Zagorova, jedna z moich ulubionych piosenkarek, jej biografie możecie przeczytać Tutaj.
Natomiast dziś, Hana Zagorova tak jak w temacie, ku mojemu zaskoczeniu w polskiej prasie i nie tylko tej muzycznej zarówno w latach 70 – tych i 80 – tych była częstym gościem o czym świadczą artykuły które dziś na łamach bloga prezentują.
Zapraszam do lektury.
----------------------------------------------------------------------------------



----------------------------------------------------------------------------------



----------------------------------------------------------------------------------

Synkopa, 1975 rok



----------------------------------------------------------------------------------

Panorama nr 44, 1978 rok





----------------------------------------------------------------------------------





----------------------------------------------------------------------------------

Panorama nr 6, 1985 rok







----------------------------------------------------------------------------------

Ciekawa recjenzja MFP w Sopocie z 1984 roku, Panorama nr 37.







----------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------

Tradycją bloga stał się „muzyczny player”.
Dziś proponuje nagrania około płytowe, i singlowe Hany Zagorovej, te mniej znane, ale za to jakże ciekawe.


1. Půl štěstí – 1982 rok
2. Můj den zítřejší – 1983 rok, cover „Out here on my own”
3. Máj je máj – 1983 rok, cover „My oh my”
4. Mys dobrých nadějí – 1984 rok
5. Já o něm vím své – duet Hana Zagorova i Petra Janu, 1985 rok, cover „I know him so well”
6. Až budou kytky umět psát – 1985 rok
7. Lásko kolem nás – 1985 rok
8. Ty jsi jednoho dne přišel na můj práh – 1980 rok
9. Telegram - 1977 rok
10. Poutník jménem život – 1974 rok
11. Asi, asi – 1975 rok, cover „Honey, honey”
12. Láska prý je snadná věc – 1974 rok, cover „ Do that to me one more time”
13. Píseň labutí – 1977 rok, cover „Lebedinaja vernost".

Karel Gott - Zlatý hlas z Prahy /Złoty Głos Pragi/



Piosenki Karela Gotta zawsze postrzegałem przez pryzmat piosenki „Lady karneval” – bo właśnie przez długi okres czasu tylko tą piosenkę znałem.
Wzbraniałem się przez poznaniem jego twórczości, jak zwykle później okazało się że niezrozumiale i bezpodstawne są moje wątpliwości, gdyż muzyka i twórczość Karela Gotta to coś co na dobre zagościło w moich gustach muzycznych.
Jego klasyczny śpiew, mocna barwa głosu w połączeniu z muzyką gwarantuje stworzenie piosenki – która trwa w świadomości wielu przez bardzo długi okres czasu.
----------------------------------------------------------------------------------



Jego pozycja na powojennej scenie czeskiej jest wyjątkowa. Nie zagroziły jej nigdy nowe trendy muzyczne ani okresowo modne nowoczesne brzmienia, ponieważ Karel Gott (1939) wypracował sobie taki status, jakiego nie udało się dotąd osiągnąć żadnej czeskiej gwieździe.
Pod koniec lat pięćdziesiątych wziął udział w konkursie pod wiele mówiącą nazwą „Poszukujemy młodych talentów” i zaczął występować w praskich klubach Vltava i Alfa. Śpiewał między innymi standardy jazzowe, gdyż jego gust muzyczny ukształtowany został przez mistrzów swingu i muzyki popularnej, takich jak Paul Anka czy murzyński kwartet The Platters.



W 1960 rozpoczął studia w praskim konserwatorium muzycznym pod okiem wybitnego pedagoga, tenora Konstantina Karenina. Z czasem zaangażował się we współpracę z teatrem Semafor (wówczas bardzo wpływowym, jeśli idzie o czechosłowacką scenę popularną). W połowie lat 60 Gott zaczął nagrywać płyty dla Supraphonu, proponując zarówno repertuar oryginalny, jak i przeróbki znanych melodii amerykańskich i brytyjskich (Gershwina, Presleya, Beatlesów itd.).



Krótko przed opuszczeniem teatru Semafor Karel Gott wraz z grupą przyjaciół stworzył własną scenę – teatr Apollo, który pozwolił mu na szersze zaprezentowanie możliwości. Gott z łatwością wykonuje zarówno repertuar rockandrollowy, jak i oryginalne czeskie piosenki, francuskie czy włoskie pieśni musicalowe i kabaretowe – w późniejszych latach w jego repertuarze znalazły się także utwory klasyczne, pochodzące z operetek i oper, a także narodowe pieśni z całego świata.



W 1967 Karel Gott wraz z Orkiestrą Ladislava Staidla (wieloletniego gitarzysty w zespole, towarzyszącym piosenkarzowi) otrzymał lukratywny kontrakt w Hotelu Frontier w stanie Las Vegas. Rok później Gott wystąpił w Londynie w finale konkursu Eurowizji jako reprezentant Austrii, wykonując piosenkę „Tausend Fenster” (Tysiąc okien) autorstwa Udo Jurgensa.



W tym okresie Gott zaczął zdobywać popularność międzynarodową – wystarczy wspomnieć kilka znaczących występów: Międzynarodowy Festiwal Piosenki w Rio De Janeiro (pierwsza nagroda za utwór „Lady Carneval” Karela Svobody i Jiriego Staidla), czy Międzynarodowy Festiwal Pop w Atenach (śpiewał piosenkę tych samych autorów, „Hey Hey Baby”); jego nazwisko stało się także rozpoznawalne we wszystkich krajach socjalistycznych a także w RFN, Japonii, Szwajcarii, Austrii czy Włoszech. Pojawiał się nawet na festiwalu muzyki country w Nashville, Tennessee. Można tak wymieniać dalej.



Otrzymał tyle nagród i wyróżnień, że niemożliwością byłoby wymienienie ich wszystkich – od czasu gdy otrzymał w 1963 pierwszego Złotego Słowika (prestiżowa czeska nagroda dla najlepszych wokalistów w kraju) doczekał się także wielu złotych płyt od wytwórni Supraphon, jednej srebrnej od Artia, Zdobył Złoty Kamerton na festiwalu Interwizji, kilka nagród na międzynarodowym festiwalu Midem w Cannes, Złoty Mikrofon na festiwalu w Stuttgarcie, nagrodę Kwitnącej Wiśni w Tokyo, dostał tytuł „gwiazdy roku” w plebiscycie brytyjskiego Music Week, otrzymał nagrodę za występ na Yamaha Festival w Tokyo, kilka złotych płyt od Deutsche Grammophonegeseeltschaft i tak dalej, i tak dalej…



W latach 70. i 80. trwa sława gwiazdorska Karla Gotta wieńczona dziesiątkami najbardziej prestiżowymi nagrodami - złotymi, srebrnymi, diamentowymi i platynowymi płytami, które zdobywa dosłownie, co roku. W szczytowej formie występuje w kraju, ale tak samo i w Europie oraz na innych kontynentach, podróżuje z jednego końca świata na drugi, swój repertuar poszerza praktycznie o wszystkie style muzyczne, począwszy od muzyki pop, przez pieśni ludowe aż po muzykę klasyczną. Jego piosenki momentalnie stają się przebojami, płyty są wydawane jedna za drugą, pojawia się w programach telewizyjnych, prowadzi talk show, występuje również w kilku pełnometrażowych filmach fabularnych i dokumentarnych.





W połowie lat 80. popularność Karla Gotta osiąga szczyt i kulminuje. Na krajowej scenie po raz pierwszy w ogóle pojawia się potężna konkurencja w postaci młodych piosenkarzy, która jednak tylko przez krótki okres narusza czas jego królewskiego panowania i pod koniec lat 80. pozostaje w jego cieniu. Wielu później poszło w zapomnienie i dzięki temu Karel ponownie jest na samym szczycie. W roku 1989 przed aksamitną rewolucją obchodzi swoje 50. urodziny. Powoli staje się śpiewakiem, który najlepsze lata ma już za sobą, i który nie dąży za wszelką cenę być na szczycie listy przebojów wśród młodych, wręcz przeciwnie, pierwszeństwo przed przebojami oddaje delikatniejszemu i łagodniejszemu repertuarowi.





W 1990 roku decyduje się na zakończenie swej kariery i na pożegnanie organizuje trasę koncertową po halach sportowych w Czechosłowacji oraz Niemczech. Jednak sukces był tak wielki, że zmienia zdanie i pozostaje w branży. W 1992 roku jego płyta "Když muž se ženou snídá" (Kiedy mężczyzna z kobietą je śniadanie) staje się najlepiej sprzedawaną płytą roku (podobny sukces powtórzył w latach 1995 i 1997). W latach 90. coraz więcej czasu poświęca swej drugiej miłości – malowaniu. Swoje obrazy z wielkim sukcesem wystawia w kraju i za granicą. We wznowionym konkursie Złotego Słowika "Czeski Słowik" w 1996 ponownie plasuje się na pierwszej pozycji.
Całą dekadę pomyślnych lat 90. uwieńcza wspaniałym koncertem w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i w Chinach przed 600 milionową publicznością Eurowizji oraz w Carnegie Hall w Nowym Jorku.



Supraphon wydał około trzydziestu płyt analogowych z repertuarem Karela Gotta (nie licząc singli i późniejszych wznowień na CD),kontrakt z Polydorem (od 1968) zaowocował czterdziestoma pięcioma longplayami, z których pierwszy nosił tytuł „Die goldene Stimme aus Prag” – „złoty głos z Pragi”, przydomek ten będzie towarzyszyć Gottowi przez całą jego karierę.



Poza wyjątkowym talentem piosenkarskim Karel Gott charakteryzuje się wrodzoną szczerością artystyczną i niezwykle ciężką pracą oraz niegasnącym entuzjazmem dla swojej profesji. Przez cały czas wzbogaca swój repertuar elementami muzyki nowoczesnej najwyższej jakości. Zgromadził wokół siebie grupę najlepszych kompozytorów i twórców tekstów, aranżerów i instrumentalistów, dzięki którym może zrealizować swoje muzyczne wizje.



Wyjątkowo przy pisaniu tego posta posiłkowałem się informacjami z oficjalnej strony internetowej Karela Gotta, niezwykle trudno opisać rzetelnie jego biografie gdyż jest ona bardzo bogata w fakty i zdarzenia które miały wpływ na jego karierę. Przy tej okazji dziękuje również Marcinowi za inspiracje, oraz za tłumaczenie tekstu.



Dzisiejszy player, to nagrania Karela Gotta powstałe w latach 80 – tych, niezwykle zróżnicowane, to właśnie lata 80 – te tak naprawdę potwierdziły jego absolutną ponadczasowość oraz wielkość na scenie. Tak naprawdę to najtrudniejsza cześć tego posta – wybór nagrań…. Jak wybrać z pośród tak wielu nagrań…

1.Oheň v sobě máš
2. Your Song
3. Zustanu svuj
4. Holka v domě
5. Je slavna
6. To musím zvládnout sám
7. Bláhové Prání
8. Zacinam zit
9. Vecny laik
10.Zvonky štěstí

Galeria:
































Moja Kolekcja:

Marie Rottrová - Lady Soul



Czeska piosenka, jak już napisałem prezentując sylwetkę Hany Zagorovej na dobre zagościła na blogu. Dziś kolejna gwiazda, kolejna sylwetka nieprzeciętnej artystki, artystki okrzykniętej mianem Lady Soul.
Obdarzona - ciepłym, lekko zachrypniętym głosem oraz niezwykłą muzykalnością, na czeskiej scenie muzycznej obecna nieprzerwanie ponad 40 lat. W swojej twórczości często inspiracji szukała na zachodzie ale również w Polsce, wykonując piosenki Maryli Rodowicz, Czesława Niemena – nadając im nowe brzmienie, nową inną interpretacje.



/plakat z lat 70 - tych/

Urodziła się 13 listopada 1941 r. w Ostrawie.
Pochodzi z muzykującej rodziny: matka była śpiewaczką operową a ojciec organistą. Od młodości uczyła się gry na pianinie – ma za sobą lata nauki w ostrawskiej szkole muzycznej, śpiewała również w szkolnym chórze.
Ukończyła też kurs śpiewaków muzyki popularnej w Ostrawie.
W 1960 roku wzięła udział w przeglądzie młodych talentów, gdzie zajęła IV miejsce, i została zauważona przez orkiestrę Gustawa Broma. Wkrótce otrzymała zaproszenie do czechosłowackiej telewizji, gdzie wykonała utwór Jana Hammera (tego samego, który lata później zasłynął tematem do serialu „Miami Vice”) i Jaromira Horcy, „Rozmarne stvoreni”.



Przez znaczną część swojej kariery (aż do połowy lat osiemdziesiątych) Rottrova postanowiła pozostać w rodzinnej Ostrawie i nie przeprowadzała się do Pragi.
W swym rodzinnym mieście występowała z zespołem Frantiska Trnky oraz z zespołami Oktet, Samuel i Majestic.
Pierwsze nagrania zarejestrowała z zespołem Flamingo (później przemianowanym na Plamenaci, z nimi także rozpoczynała swą karierę Hana Zagorova).
Od 1969 miała status stałego członka grupy. Występowała z Petrem Nemcem (wykonując głównie soulowy repertuar) oraz z Haną Zagorovą. Trio Rottrova – Nemec Zagorova zwróciło na siebie uwagę dzięki występowi w praskiej Lucernie w 1968 roku.



Pierwszym dużym przebojem Marie Rottrovej była piosenka „Kun bily”, znana u nas jako „Ballada wagonowa” z repertuaru Maryli Rodowicz. Z repertuaru naszej rodaczki Rottrova zaczerpnęła także utwór „Marketka”, czyli popularną „Małgośkę”.
Pierwszy album Marie Rottrovej, nagrany z grupą Flamingo i z towarzyszeniem Petra Nemca, ukazał się na rynku w 1970 roku. Miał tytuł „Flamengo” a w anglojęzycznej wersji eksportowej – „This Is Our Soul”.
Wkrótce Marie Rottrova nawiązała współpracę z najlepszymi orkiestrami tamtego okresu, jak również ze znakomitymi autorami tekstów: Jiriną Fikejzovą, Jaroslavem Wykrentem czy znanym także w Polsce Jaromirem Nohavicą.



Marie Rottrova sama komponuje i pisze teksty niektórych swoich utworów. Stworzyła przy okazji swych licznych występów image kobiety atrakcyjnej, pogodnej i pewnej siebie. Wraz z popularnością koncertów artystki wzrosło zainteresowanie nią ze strony telewizji (często występowała w studiu TV Ostrava).
W 1981 Marie Rottrova wystąpiła w musicalu „Neberte nám princeznú” wraz z Mariką Gombitową i Miroslavem Zbirką. Płyta ze ścieżką dźwiękową z filmu cieszyła się wielkim powodzeniem. Marie Rottrova doczekała się też własnego programu telewizyjnego „Divadélko pod věží,” (Teatrzyk pod wieżą) – podczas 22 odcinków wyemitowanych w latach 1981-1987 piosenkarka gościła wiele znakomitości ze świata kultury i sztuki, z którymi nierzadko wspólnie występowała (fragmenty można obejrzeć na wydanym niedawno DVD „Tisic tvari lasky”).



Pod koniec lat osiemdziesiątych w związku z przemianami politycznymi a także problemami zdrowotnymi kariera Marie Rottrovej uległa załamaniu.
Od 1985 artystka mieszka w Pradze, od czasu drugiego małżeństwa również często przebywa w Niemczech. Z pierwszego małżeństwa ma dwóch synów; obaj są kompozytorami.



Wielki powrót na scenę Marie Rottrovej nastąpił w roku 2001 z wydaniem platynowego albumu „Podivej” (Popatrz), przygotowanego we współpracy z m.in. zespołem folkowym Nerez. Muzycy grupy Nerez, poza rozwijaniem własnej kariery, często towarzyszą Rottrovej jako jej zespół w trasie. Poza tym artystka występuje również często ze starymi znajomymi z początków kariery, czyli zespołem Flamingo i Petrem Nemcem. Dużym powodzeniem cieszą się także dawane przez nią regularnie występy świąteczne z zespołem Septet. Od połowy lat dziewięćdziesiątych XX w. nazwisko Marie Rottrovej znajduje się w pierwszej dwudziestce popularnej czeskiej ankiety muzycznej „Czeski słowik”.



Marie Rottrova, prócz piosenek pisanych specjalnie dla niej, ma w repertuarze wiele przeróbek utworów, oryginalnie wykonywanych przez artystów, należących do różnych światów muzycznych: Chicago, Jackson 5, Dalidy, wspomnianej wyżej Maryli Rodowicz, Stevie Wondera czy nawet Black Sabbath. Podczas całej swej kariery Marie Rottrova nagrała blisko dwadzieścia albumów z premierowym materiałem, ukazały się też liczne składanki z przebojami artystki, ja i również DVD – zawierające materiał z jej telewizyjnych występów.



W celu zapoznania się z pełną dyskografią zapraszam na oficjalną stronę artystki
www.marierottrova.cz



Player - zawiera jej repertuar z różnego okresu od fascynacji soulem do typowego popu lat 80 – tych.





Plakaty artyski lata 80 - te







Moja kolekcja: